Lees hier het verhaal van ‘onze’ Maarten, ambassadeur en vrijwilliger bij D.O.P. OVl. Een jongeman met ASS die zijn ervaringsdeskundigheid over de werking van D.O.P wil delen met mensen die een extra duwtje nodig hebben om een proces te starten. Maarten helpt ons ook bij sollicitaties van nieuwe procescoaches. Hij is iemand die zich voor het eerst geaccepteerd voelt op basis van zijn talent. Een win-win situatie noemt hij het.
Maarten schrijft aan ons:
“Een vrijwillige bijdrage van een vrijwilliger aan het jaarverslag van DOP over zijn ervaring bij DOP als vrijwilliger.
Het is niet meer duidelijk wanneer de vraag kwam, maar ze kwam en dat is het belangrijkste. Het was ergens op een bijeenkomst waar DOP op zoek ging naar ambassadeurs waar ik me heb laten overhalen. Ik weet niet meer hoe en wanneer ik werd gevraagd om voor hen een ambassadeursrol op mij te nemen, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik was op een punt in mijn leven gekomen dat als ik er nog iets van wilde maken ik me vooral moest openstellen voor iets nieuws, wat dat dan ook mocht zijn. Ik had net de diagnose ASS door en vooral dankzij een DOP-traject gekregen en was een pak (negatieve) ballast kwijt en een nieuw evenwicht drong zich op. De vraag was echter hoe en waar? DOP wierp een lijntje uit dat ik oppikte. De rest is geschiedenis.
Ik moet er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat mijn ego wel was gestreeld toen ik een eerste mail kreeg met de vraag of ik mijn ervaringsdeskundigheid over de werking van DOP wou delen met mensen die nog een extra duwtje nodig hadden om er één aan te gaan. Blijkbaar was men tevreden over mijn inbreng en mocht ik zelfs vanaf dan sollicitatiegesprekken mee in goede banen leiden door er in de laatste ronde een rollenspel te gaan spelen. Ik speel dan diegene die dat allemaal maar niks vind en de sollicitant moet zich dan zo goed en zo kwaad als het kan me ervan proberen te overtuigen om toch in een DOP-traject te stappen. Dit spel levert blijkbaar genoeg munitie om het kaf van het koren te scheiden en ik doe dat blijkbaar goed, want ik heb het ondertussen al een x-tal keren gedaan en men blijft me verzekeren – en dat tot mijn grote verbazing – dat mijn bijdrage een meerwaarde betekent in het sollicitatieproces. Je moet dan echt van heel slechte wil zijn om je engagement niet als een verrijking voor jezelf en de maatschappij te zien. Daarom doe ik wanneer me wordt gevraagd iets te(rug) doen voor DOP, dat met veel plezier.
Het is een win-win situatie zou je kunnen stellen. Ik word er als mens beter van en DOP heeft er manusje van alles bij dat inspringt waar nodig, de gaten vult om het eens anders uit de drukken, om het schip in de juiste richting te (helpen) sturen of om het nog anders uit te drukken: om de neuzen in dezelfde richting te krijgen of te houden, … je kan kiezen wat je ervan denkt, maar voor mij voelt het toch een beetje zo. Mijn inbreng is misschien niet groot, maar wel nuttig. Misschien is het mijn taak om de mensen alert te houden – wat dat dan ook mag inhouden – en is het net één van mijn talenten daar goed in te zijn. Door mijn ASS kan ik dat perfect doen. Hier is mijn manier van denken – aut of the box – die nu een opportuniteit is geworden en geen beperking en het siert de mensen van DOP dat ze dat in mij hebben gezien, waarvoor dank. Het is misschien net daarom dat ik dat zo graag doe. Voor het eerst sinds lang heb ik het gevoel geaccepteerd te worden op basis van een talent en dat doet gewoon deugd. Het is dat, niet meer en niet minder, dat me drijft om mijn engagement zo lang als mogelijk verder te zetten.
En toegegeven, het is ook gewoon plezant om je horizonten uit te breiden. Dankzij of is het ondanks DOP heb ik een pad gevonden dat me een uitweg biedt nieuwe mensen te leren kennen en te vertrouwen. DOP heeft er (onrechtstreeks ook) mee voor gezorgd dat ik vrijwilliger ben geworden bij de Vlaamse Vereniging Autisme of kortweg VVA. Het engagement is ook daar nuttig en verrijkend voor beide partijen. Om te zeggen dat DOP ervoor heeft gezorgd dat mijn leven is veranderd is niet kort door de bocht, het is gewoon de waarheid en dus is het een kleintje om iets terug te doen. Niet om mijn geweten te sussen, maar gewoon uit dankbaarheid, meer moet dat niet zijn.
Uw Maarten“
